Hrvatska
Hrvatska narodna pesma i svirka je najčešće dvoglasna. O najstarijem sloju vokalnog izvođenja u Hrvatskoj je još u 18. veku bilo interesantnih zapažanja od strane raznih stranih putopisaca. Različiti oblici vokalne tradicije se poklapaju sa granicama geografskih oblasti.
- Dinarsko područje pokazuje veoma slicne oblike vokalnog izvođenja sa onim u Bosni:
netemperovani tonski nizovi sa primesama hromatike, kretanje u paralelnim sekundama, sekundna kadenca; Vokalni oblici sa bordunskopm pratnjom, kao i specifična vokalna tehnika koju predstavljaju ojkalice i gange.
- Istra i Krarer – ova oblast poseduje specifične tonalne odnose izražene kroz istarsku lestvicu koja i predstavlja osnovu istarskog dvoglasa.
Odlike su: izrazito netemperovano pevanje; kretanje u paralelnim tercama i sekstama (sa čestim pojavljivanjima umanjene terce) naizmenično sa oktavama i unisono. Kadenca je na najnižem tonu niza sa prethodnim polustepenim silaskom i završetkom unisono. Ove tonalne odlike važe kako za vokalnu, tako i za instrumentalnu praksu.
U Istri postoji jedna mala etnička grupa ili etnička oaza – Cicarija gde zive potomci rumunskog plemena Cici koji su zadržali i svoj jezik. Za njih je karakteristično takozvano bugarenje, a to je stil pevanja sličan onom iz dinarskih oblasti. Sadržaj njihovih pesama je epski i epsko lirski. Pevanje je izrazito arhaično i netemperovano sa veoma malim intervalskim razmacima što upućuje na njegovo daleko poreklo.
Na ostrvima (Krk i Pag) sreće se crkveno obredno pevanje.
Muzika italijsnske etničke grupe je sasvim temperovana mediteranskog karaktera.
- Priobalni pojas i dalmatinska ostrva karakteriše bogata višeglasna varoška tradicija.
- Slavonija – neguje se tradicija novijeg dvoglasnog pevanja, odnosno, tkz. Pevanje na bas. Svatovske pesme i bećarci.
- Medjimurije. Za njihovo pevanje je karakteristična pentatonika za koju se pretpostavlja da je madjarskog porekla, a postoji i mogućnost i da je od starih Slovena.
